Via Roma’daki ünlü konsept mağazası da ününü vitrinlerine borçlu. 1990’ların en bilinenleri ise Lorenzo Gemma’nın imzasını taşıyor. Bunlar, butiğin vizyoner ve geleneksel olmayan yaklaşımıyla dünya çapında tanınmasını sağlayan gerçek görsel manifestolardır.
Mimar ve çok yönlü yetenek Gemma, mesleki kariyerinin en önemli anlarının ve işbirlikçimiz olarak deneyiminin izini sürdüğümüz bu editoryal röportajın başkahramanı.
Gemma, 1989’da Floransa’da Mimarlık bölümünden mezun olduktan sonra, Politecnico di Milano Üniversitesi’nde araştırma doktorasını tamamlamak için Profesör Gianni Pettena ve Radikal sahnenin kahramanları Profesör Remo Buti’nin asistanı olarak öğretmenlik alanındaki ilk adımlarını attı. Bu akademik deneyimlerin ardından mimarlık, iç mimarlık ve tasarım, çalışmalarının ve projelerinin merkezinde yer almaya devam ediyor.
Gemma, yıllar içinde Toskana başkentindeki diskoların çoğunu tasarladı ve yeniden icat etti – en bilinenleri arasında Yab ve Meccanò. Ayrıca Bertocci, Pampaloni, UnoAerre gibi tanınmış şirketler için tasarımlar ve Roberto Cavalli, Trussardi ve Lanificio Bartolini Sestilio için enstalasyonlar yarattı.
Birçok yarışma kazanılmış ve uluslararası sergilere katılmıştır. Eserleri Venedik Bienali, Milano Triennale, Lecce’deki Castromediano Müzesi ve Floransa’daki Museo del 900’de sergilenmekte ve birçoğu çok sayıda özel yayında ve kataloglarında yer almaktadır. katıldığı sergiler ve yarışmalar. Mimar, kariyerinin başlangıcından bu yana çalışmaları için çok sayıda ödül aldı.
90’larda moda endüstrisini keşfetmeye başlar ve LuisaViaRoma’nın Floransa’daki, Duomo’ya sadece bir taş atımı mesafedeki tarihi mağazası ve Milano’daki Roberto Cavalli için önemli enstalasyonlar tasarlar.
Aşağıda onun en sembolik kreasyonlarından bazıları ve mimarla yapılan bir röportaj bulunmaktadır.
Floransa’da o yıllarda, çok yapılandırılmış olmasa da harika bir ortam vardı, pek çok kişilikle bağlantılı zanaatkarlık diyebilirim ve yenilikçi fikirlerin deneneceği, sahneleneceği ve deneneceği yerler haline gelen pek çok küçük mekan vardı.
Neden mimarlık ve tasarım okumaya karar verdiniz?
Mesleğin içeriğine göre. Liseden sonra, siyasi ve sosyal açıdan olmasa da, en azından bir şeylerin estetiğine katkıda bulunarak, değişmenin veya en azından dünyayı iyileştirmeye çalışmanın kaçınılmaz cazibesini anladım, “yalnızca güzelliğin dünyayı kurtaracağına” ikna oldum. dünya”.
Bize 90’ların Floransa yaratıcı sahnesi hakkında daha fazla bilgi verebilir misiniz?
O yıllarda, Floransa inanılmaz bir atmosfere sahipti, çok yapılandırılmış olmasa da, ben buna zanaatkar diyebilirim, çeşitli kişilikler ve yenilikçi fikirlerin denendiği, sahnelendiği ve denendiği yerler haline gelen küçük mekanlarla bağlantılı.
LVR ile işbirliğiniz nasıl başladı?
1990 yılında Floransa’da Luisa Via Roma’dan Andrea Panconesi ile tanıştım. Ortak bir arkadaşım olan Nayana, yeteneğimin mağazanın (o zamanlar vitrinleriyle zaten biliniyordu) devam eden başarısı için değerli olduğunu düşündüğü için kendimi tanıtmamda ısrar etti.
Toplantıya dairemdeki salonun perdesini indirerek kendime diktiğim çiçekli bir gömlekle geldim. Mimarlıktan yeni mezun olmuştum ve giyecek modaya uygun hiçbir şeyim yoktu. Bu nedenle orijinal olmaya zorlandım… ama mağazanın öneminin ve kendisine sunulan fırsatın farkındaydım.
Andrea beni çok çabuk kovdu; belki konuşmak istemedi, ama ona gösterecek bir şeyle gelmemi istedi, yaratıcılık ve olası işbirliği için bir fırsat olduğundan, dükkanı için vitrinler hazırlamak için bazı fikirler. İki gün sonra, kağıt üzerine kalemle yaptığım bazı eskizler ve yaklaşık on fikirle geri döndüm. İlki, rastgele, küçük bir Noel ağacına ve yere arka arkaya yerleştirilmiş hediye paketlerine odaklandı. LVR’nin çok önemli bir butik olduğunu ve Noel vitrinlerinin daha etkileyici olması ve her zaman lüks ve moda dünyasına atıfta bulunması gerektiğini söyleyerek beni hemen durdurdu: heyecanlandırması gerekiyordu.
Aşağıda yazan iki satırı henüz okumamıştı. O çizim, Noel için değil, Ağustos ortası penceresi için bir teklifti. Ona durumu açıkladığımda çok etkilendi. Sürprizi bozmamak için fazla bir şey görmek istemediğini söyledi. Arkadaşça ve daha sıcak hale geldi. Bana veda etti, teşekkür etti ve tebrik etti ve iletişimde kalmamı istedi.
Aylar sonra Maramao’da bir gece buluştuk ve onu görmeye gitmediğim için beni azarladı. Ertesi gün Via Roma’daki butiğinde ilk vitrinimi düzenlemek ve kurmak için ne kadar zamana ihtiyacım olduğunu sordu. Hazır olduğumu söyledim. Böylece ertesi Çarşamba, tamamen kendi tasarımım ve yapımım olan ilk ekranımı kurdum.
Tek renkli bir arka plandı, mavi, gösterişli bir gece elbisesi giyen tek bir manken – duvarlarla aynı mavi – ve abartılı bir şekilde şekillendirilmiş sarı bir peruk. Bir Edra koltuk, iki altın seramik kumbara ile sahneyi tamamladı; bu benim Cennet Bahçesi’ndeki Havva’ya dair kişisel yorumumdu.
Andrea, işin neredeyse bitmesi için sabahın ikiye kadar bekledi; beni pencerenin önündeki kaldırıma çağırdı ve iltifat etti. Bir kadeh kaldırdık ve bana o andan itibaren ayda bir kurulum yapıp yapamayacağımı sordu.
LVR için yarattığınız vitrinler için size neler ilham verdi?
Genel olarak ilham, yukarıdan düşen bir şey ile içinizdeki bir şeyin garip bir karışımıdır. İçsel bir vizyona odaklanmak için gözlerinizi kapatın, ardından bu vizyonun en iyi versiyonunu oluşturmak için ellerinizi harekete geçirin.
Her konu ve her proje, cevaplamamız gerektiğini hissettiğimiz bir sorunun ürünü, üzerinde düşünmemiz için bir fırsattır. Bir koleksiyonu en uygun şekilde sergilemek, bir haberi öne çıkarmak, belki de üzerine bir tutam hiciv katmak olabilir. Ya da yine, bir haberi tek bir donmuş görüntüye, düşünmeye davet edebilecek ve bir şeye dikkat çekebilecek bir fotoğrafa dönüştürmek için.
Mankenleri kurulum alanına yerleştirmek ve konumlarını ayarlamak, genellikle “yönetme”, davranışsal proksemikler oluşturma ve bir duyguyu iletme işlemine benzer bir işlemdi.
Fikirlerinizi somut projelere nasıl dönüştürdünüz?
El ile, dekor montajı ve inşası ve kesinlikle güvenilir işbirlikçilerin yardımıyla: Claudio Barbetti’nin (Domina) imzalı makyaj ve peruklar. Claudio, aradığım tema ve vizyon hakkında bilgilendirildi ve kendisine ilettiğim gereksinimlerden yola çıkarak her zaman büyük bir şevk ve yaratıcılıkla çalıştı.
O zamanlar mimarlık öğrencileri olan Archimede Spadaccino ve Mario Soldato, enstalasyonların çoğunda bana eşit derecede ve hatta daha fazla yardımcı oldu. Neredeyse her salı veya çarşamba akşamı, önceki vitrin vitrinlerini sökmeye, giysileri mağazaya geri koymaya başlamak ve ardından önceki müdahaleyi silmek ve yüzeyleri hazırlamak için duvarlara bir kat beyaz boya sürmek için dükkanın kapanmasını beklediler. ve yeni proje için alan.
Genel olarak, arka plan rengi, yeni ekranda kullanılacak nesnelerle birlikte zaten seçilmiş ve satın alınmıştır. Çalışmama süresi boyunca, ilk kat kururken mankenler giydirildi ve görünümü tamamlamak için aksesuarlar yapıldı (sıklıkla basit düz ayakkabılar, duvarlar ve/veya zeminle tamamen aynı renge boyandı). Sonra gelip geçenlerin, performans için para ödemeyen seyircilerin, arkadaşların ve sanki bir akvaryumdaymışız gibi bize bakan seyircilerin önünde her şeyi bir araya getirmeye başladık. Mankenleri teşhir alanına yerleştirmek ve konumlarını ayarlamak genellikle yönlendirici bir işlemdi: davranışsal proksemikler oluşturmak ve duyguları iletmek.
Bize en akılda kalan LuisaViaRoma vitrinlerinizi yaratmayla ilgili bazı hikayeler anlatabilir misiniz?
LuisaViaRoma “Geleceğin Moda Dünyasına Açılan Pencere” kitabının 126 – 127 – 128. ve 129. sayfalarında, benzersiz bir projeyi kapsayan iki sergi var: “Cam Altı”. O yıllarda, Prato’da yeni bir Sanat Galerisi olan “Sergio Tossi Arte Contemporanea” ile işbirliği yapmaya başlayan çağdaş sanat meraklısı bir arkadaşım olan Francesca Sorace ile aynı evi paylaştım. Vitrini oluştururken ressam arkadaşlarımın çalışmalarını sık sık kullanmıştım, ancak o vesileyle, doğal aşkımı çağdaş sanata odaklamanın daha iyi olacağını düşündüm. Francesca’dan şevkle işbirliği yapan Sergio Tossi’yi dahil etmesini istedim. İtalya’nın dört bir yanından hepsi genç ve gelecek vaat eden beş sanatçı seçildi.
Mağazanın her yerini işgal eden bir dizi sergi ve Kollektif organize ettim. Her Cuma, Collective’in sanatçılarından birine ithafen, çalışmalarını pencereye yerleştirerek açılışı yapıldı – bu nedenle, “Sotto Vetro” mankenler veya diğer ticari ürünler olmadan tanıtıldı. Her hafta açılışı sanatçının katılımı ve dükkânın sunduğu kokteylle gerçekleştirildi. Mankenleri sergilenen işlerle bir araya getirmem ancak ertesi gün mümkün oldu.
Basın bülteni ve “Sotto Vetro”dan gelen davetiye hâlâ bende, onları dükkanın girişindeki bir panoyu süsleyen cam ve altın renkli bir mozaik detayı kullanarak yaptım. “Sotto Vetro” 9 Kasım’dan 13 Aralık 1994’e kadar sürdü: beş sanatçıyla, beş haftada beş açılışla.
Bu sanatçıların çoğu sözlerini tuttu ve bugün uluslararası olarak alıntılanıyor ve tanınıyorlar. Sergi aynı zamanda müfredatlarının bir parçası olmaya devam ediyor ve o andan itibaren mağaza çağdaş sanat dünyasının dikkatini çekti.
Toskana mimarı için LuisaViaRoma’nın vitrini “dünyaya ve şehre açılan bir pencere […] daha geniş ve daha karmaşık iletişim için bir fırsat, modanın uçarılığından uzak bir yansıma ve ifade biçimi.” Gemma, 1991’den 1996’ya kadar yüzden fazla mağaza vitrini tasarladı, ayrıca mağazanın içinde gerçekleşen sahnelemeyi denetledi ve LVR için tasarlanan koleksiyonları sundu – birçoğunun küratörlüğünü Noel sezonunda yaptı.
LuisaViaRoma ekranı, dünyaya ve şehre açılan bir pencere, daha geniş ve daha karmaşık iletişim için bir fırsat, modanın uçarılığından uzak bir yansıma ve ifade biçimidir.
